Plakaty Gustav Klimt - złote arcydzieła secesji wiedeńskiej

Gustav Klimt (1862-1918) to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli secesji i założyciel modernizmu wiedeńskiego, którego obrazy zachwycają bogactwem ornamentów, złotych zdobień i zmysłowym pięknem kobiecych postaci. Jego niepowtarzalny styl łączący dekoracyjność z subtelnością, symbolikę z erotyzmem, czyni go jednym z najbardziej rozpoznawalnych artystów na świecie. Nasze kolekcja plakatów z reprodukcjami jego najsłynniejszych dzieł pozwoli wprowadzić do Twojego wnętrza odrobinę luksusu i artystycznego geniuszu.

Szczegóły kategorii

Gustav Klimt - życie i twórczość secesyjnego mistrza

Gustav Klimt przyszedł na świat 14 lipca 1862 roku na przedmieściach Wiednia w skromnej rodzinie. Jego ojciec, Ernst Klimt starszy, był złotnikiem pochodzącym z Czech, co miało znaczący wpływ na późniejszą fascynację artysty złotem i metalicznymi zdobieniami. Talent młodego Gustava ujawnił się wcześnie - już jako uczeń otrzymywał stypendia w wiedeńskiej Szkole Rzemiosła Artystycznego (Kunstgewerbeschule), gdzie później studiował również jego dwaj bracia, Ernst i Georg. Początkowo Klimt tworzył w duchu historyzmu i akademizmu, malując głównie murale i dekoracje architektoniczne do wiedeńskich budynków publicznych. W 1883 roku, wraz z bratem Ernstem i przyjacielem Franzem Matschem, założył Towarzystwo Artystów (Künstler-Compagnie), które realizowało zamówienia na dekoracje teatrów i innych gmachów publicznych w całej Austro-Węgierskiej monarchii. Sukces przyszedł szybko - już w 1888 roku otrzymał od cesarza Franciszka Józefa I Złoty Krzyż Zasługi za wkład w dekorację Burgtheater w Wiedniu. Prawdziwy przełom w twórczości Klimta nastąpił jednak w 1897 roku, kiedy to wraz z grupą 19 innych artystów założył Stowarzyszenie Artystów Austriackich - Secesję (Wiener Secession), której został przewodniczącym. Secesja, jako ruch artystyczny, sprzeciwiała się konserwatyzmowi oficjalnych salonów i akademii, promując nowe, awangardowe podejście do sztuki. Mottem grupy stało się: "Der Zeit ihre Kunst. Der Kunst ihre Freiheit" ("Każdej epoce jej sztuka. Sztuce jej wolność"). W 1902 roku Klimt stworzył jeden ze swoich najsłynniejszych fryzów - Fryz Beethovenowski dla XIV wystawy Secesji, który był hołdem dla kompozytora i jego IX Symfonii. Dzieło to, początkowo traktowane jako tymczasowa dekoracja, przetrwało do naszych czasów i jest jednym z najbardziej znaczących przykładów secesyjnego malarstwa monumentalnego. W ostatnich latach życia artysta skupił się głównie na malowaniu portretów kobiet z wiedeńskiej burżuazji oraz pejzaży z okolic jeziora Attersee, gdzie spędzał letnie miesiące. Gustav Klimt zmarł 6 lutego 1918 roku w Wiedniu na udar mózgu, będący powikłaniem po przebytej grypie hiszpance. Jego śmierć była ogromną stratą dla światowej sztuki, niemniej jednak pozostawił po sobie imponujące dziedzictwo, które do dziś inspiruje artystów i zachwyca miłośników sztuki na całym świecie.

Złoty okres - najsłynniejsze dzieła Klimta

Najbardziej charakterystycznym i rozpoznawalnym etapem twórczości Gustava Klimta jest tzw. "złoty okres", przypadający na lata 1901-1909. W tym czasie artysta tworzył obrazy, w których wykorzystywał płatki złota i srebra, tworząc bogato zdobione, niemal bizantyjskie kompozycje. Inspiracją dla tego stylu były prawdopodobnie mozaiki, które Klimt podziwiał podczas podróży do Rawenny i Wenecji, a także wschodnie sztuka japońska i bizantyjska. Najbardziej ikonicznym dziełem z tego okresu jest bez wątpienia "Pocałunek" (1907-1908), znajdujący się obecnie w Österreichische Galerie Belvedere w Wiedniu. Obraz przedstawia parę kochanków w miłosnym objęciu, odzianą w bogato zdobione, złote szaty. Mężczyzna, w którego postaci niektórzy dopatrują się autoportretu artysty, pochyla się nad ukochaną, by złożyć na jej policzku pocałunek. Geometryczne wzory na jego szacie kontrastują z kwiecistymi, owalnymi motywami na sukni kobiety, symbolizując dualizm męskiej i żeńskiej natury. "Pocałunek" Klimta to kwintesencja jego stylu - zmysłowy, dekoracyjny, symboliczny i niezwykle piękny. Innym arcydziełem złotego okresu jest "Portret Adele Bloch-Bauer I" (1907), znany również jako "Złota Adela" lub "Austriacka Mona Lisa". Ten olśniewający portret żony wiedeńskiego bankiera i przemysłowca Ferdinanda Bloch-Bauera jest jednym z najdroższych obrazów na świecie - w 2006 roku został sprzedany za rekordową wówczas sumę 135 milionów dolarów. Postać Adele jest niemal zatopiona w morzu złotych ornamentów i geometrycznych wzorów, z których wyłania się jej melancholijna twarz i dłonie. Historia tego obrazu, zrabowanego przez nazistów i odzyskanego po latach przez spadkobierców, stała się kanwą filmu "Złota dama" z Helen Mirren w roli głównej. Do złotego okresu należą również takie dzieła jak "Judyta I" (1901), ukazująca biblijną heroinę z głową Holofernesa, "Danae" (1907) - zmysłowa interpretacja greckiego mitu, czy "Oczekiwanie" i "Spełnienie" (1905-1909) - panele stworzone do jadalni Pałacu Stocleta w Brukseli. Wszystkie te obrazy charakteryzują się użyciem złota, bogatą ornamentyką i symboliką oraz niezwykłą zmysłowością przedstawionych postaci.